Baga wonderdruif

Omwille van haar hoge productiviteit werd de aanplant van Baga begin vorige eeuw sterk aangemoedigd. Daardoor werd de druif ook vaak geplant op zandbodems, maar daar levert ze vooral zeer harde wijn op. Zo kreeg Baga de naam harde, moeilijk te drinken wijn te produceren en daalde de populariteit zienderogen. 

Gelukkig wist een handvol wijnmakers, met Luis Pato (de vader van Filipa) op kop, daar van de jaren 1980 verandering in te brengen.

Zij zorgden voor een kwaliteitsinjectie die geleidelijk aan een nieuw publiek voor Baga-wijnen deed ontstaan. 

Baga en 'Terroir'

Sleutel tot het succes was de aanplant van de druif beperken tot de juiste bodems. Baga vraagt, in de Bairrada althans, om een specifieke mengeling van klei en kalk. 

Dat is niet de enige bodem die werkt voor de druif. In de Douro-regio en in Dão vind 

je Baga soms ook terug, maar daar blijkt ze zich op haar best te voelen in een granietbodem. De bodem is dan ook niet de enige bepalende factor.

De Fransen gebruiken de term 'terroir' om de omgevingsomstandigheden aan te geven, met name bodem en klimaat, waarin druiven worden verbouwd. We kunnen niet over druivensoorten praten zonder ze te associëren met het terroir. Dezelfde druivensoort kan totaal verschillende reacties hebben, afhankelijk van de plaats waar ze is geplant, en dit geeft aanleiding tot verschillen in het eindproduct - de wijn.

In het geval van Baga in Bairrada lijkt het 'terroir' dus een combinatie te zijn van een klimaat dat sterk beïnvloed wordt door de nabije oceaan én een bodem met een mengeling van klei en kalk. 

Baga met vele gezichten

'Terroir' op zich is nog geen garantie op succes.  Elke 

zomer is immers nog anders. Je hebt warme en koudere zomers, natte en droge. Hoe warm en hoe droog het is geweest, bepaalt heel erg in welke toestand Baga zich aanbiedt bij de oogst. En dan is het de kunst om als wijnmaker goed te interpreteren. 

Traditioneel tracht men van Baga een wijn te maken met veel concentratie en dus ook flink wat zuren en tannines. Dat type wijn vraagt dan om de nodige flesrijping. Klassiek gemaakte Baga is zo pas op z'n best na toch een jaartje of 10 in de kelder. Maar dat soort bewaarwijn kan je niet met elke oogst maken. Soms is er onvoldoende concentratie of rijpheid. Als je dan toch die klassieke stijl probeert te maken, eindig je met een vaak harde wijn. 

Vroeger wist men zich met die minder rijpe oogsten geen raad. Vandaag maakt een nieuwe generatie er wel prima wijn mee. Er wordt dan geopteerd voor een zo zacht mogelijke extractie. Je krijgt zo een lichte stijl rood die niet charmeert door zijn

intensiteit maar door zijn frisheid en vlotte drinkbaarheid, Baga Glou Glou zeg maar. Die nieuwe generatie werkt niet toevallig graag met terracotta amforen, net omdat je daarin de zachte extractie bevordert.

Baga en jij

Wil je in ons gamma die lichtere stijl Baga eens ontdekken, probeer dan zeker eens de Drink Me van Niepoort of de Dinamica van Filipa Pato. Ook de Vacariça Anfora is een goed voorbeeld, zij het dat daar alweer wat meer structuur in zit. 

Wil je toch liever eens de old school Baga ontdekken dan zijn de oudere, door de wijnmaker zelf voor ons gerijpte, jaargangen van Quinta da Vacariça een buitenkans. En wil je een kelder voor de toekomst dan zijn ondermeer de Reservas van Quinta das Bageiras een prima investering. De Nossa tinto van Filipa Pato en William Wouters, als er flessen te bemachtigen zijn, is ook een must have.